Sede vacante

De foto hierboven: binnen de muren van Vaticaanstad.

De krant De Standaard heeft vandaag op de voorpagina een foto van een mooie, slanke pianistenhand met getaande, gebruinde huid en getooid met een aparte ring: de vissersring. Het craquelé van de huid geeft de hand iets tijdloos. Het is de hand van Benedictus XVI die vanavond om acht uur emeritus paus wordt. Dan begint de periode van het sede vacante. 

Een goede foto kan een heel verhaal vertellen. 

Achter deze muren

De komende dagen en weken wordt wat zich achter deze muren zal afspelen wereldnieuws. De (katholieke) wereld wacht  op witte rook en op het habemus papam en dan een naam. Het wordt niet: de paus is dood, leve de paus, want de huidige paus is niet dood. Hij legt morgenavond zijn ambt neer, of wat is de uitdrukking voor wat al eeuwen niet meer gebeurd is? Heeft zijn ontslagbrief naar God gestuurd, klinkt ook raar.

MP13 - dag 2 (vervolg 2)

De tweede dag van het openingsweekend MP13 was in de loop van de namiddag de Vieux Port het toneel van een ongewoon schouwspel: een optocht van talrijke folkloristische groepen met alles wat daar aan klank en kleur en beweging bijhoort: kleurrijke klederdrachten (vooral bij de vrouwen, bij de mannen overheerste zwart), tamboerijnen, fluiten en andere niet zo bekende instrumenten, dansen, allerhande spullen uit grootmoeders tijd enzovoort. Kortom een ongewone, gezellige, feestelijke bedoening. Zelfs het weer was het defilé genadig: na een kwartiertje hield de regen op.

MP13 - dag 2 (vervolg)

Nooit eerder gedaan: een volledig leeg museum bezocht. Het nieuwe Musée des Civilisations de l'Europe et de la Méditerranée (MuCEM) is pas in juni een écht museum waar de zalen vol staan. Nu, ter gelegenheid van het openingsweekend van MP13, hield het museum, of beter het gebouw dat museum wordt, opendeur. De talrijke bezoekers konden op de verschillende verdiepingen door de lege ruimtes dwalen of over de 'paden' wandelen die per verdieping aan twee kanten van de rechthoekige doos die het gebouw is, zijn aangebracht. Aan die twee kanten is er een tweede wand: een soort ijzeren gordijn met grote openingen waardoor zich telkens weer een ander panorama aan je ogen ontvouwt.

MP13 - dag 2

De zondagochtend na de spectaculaire opening van het jaar Culturele Hoofdstad van Europa. Van de massa mensen die zich de avond voordien van alle kanten rond de Oude Haven had verzameld tot een ondoordringbaar kluwen is er geen spoor meer. Het is er business as usual, de vissers verkopen hun jongste vangst. Voorts zijn er wel wat wandelaars, met wandelschoenen, een rugzak en een gids of een plattegrond in de handen - de échte belangstellenden die van het openingsweekend gebruik maken om de havenstad, die vaak minder leuk in het nieuws komt, nader te leren kennen.

Atelier Robert Doisneau

Een site die me dierbaar is: die van het Atelier Robert Doisneau van de twee dochters van de fotograaf. Ze is mooi uitgewerkt en bevat heel wat informatie over de kunstenaar met de camera. Eén van de charmes ervan is dat ze iedere dag een andere foto van de hand van de meester toont. Aan dit tempo kan men een eeuwigheid voortgaan. Het atelier beschikt immers over een schatkamer van maar liefst zo'n 450000 negatieven! Doisneau is bijna 20 jaar dood maar zijn werk is bijzonder vitaal. Met de regelmaat van een klok worden nog exposities met foto's van Doisneau gehouden. Zoals in 2011 in het Maison des Traouïero in Perros-Guirec, een tentoonstelling waar ik toevallig tegenaan liep.

Horta en Don

Sinds een paar jaar kan het weer, en gelukkig maar, het Brusselse centraal station verlaten via de Hortagalerij zodat je meteen aan het Spanjeplein en de Grasmarkt staat. Zeggen dat dat zo'n 20 jaar niet mogelijk was! Het is een bijzondere plek, die galerij. Met die pilaren, die lijnen en krullen als decoratie op de muren en de pilaren, die trap met de smeedijzeren leuning, de vreemde vormen, lijkt ze een soort tempel.

Op het Spanjeplein staat op een sokkel het omvangrijke beeld van Don Quichotte en Sancho Panza. Het staat er echt op zijn plaats, op dat plein omgeven door hoge huizen en hoogbouw die de figuur van Don Quichotte als hemelbestormer versterken. Ik kan er lang (van de zijkant) naar kijken: hoe de ridder vol overmoed op de rug van zijn paard zit, de lans rechtop, en dan het contrast, de plompe schildknaap wat onderuitgezakt: we zullen wel zien wat er zal gebeuren.

Brussel

Brussel, het blijft een heerlijke stad om er te flaneren. Om de paar passen duikt er wel weer iets op dat je aandacht trekt en dat de moeite van een kiekje waard is. Van Gogh in duplo bijvoorbeeld. Of een paar sloffen opgehangen in een boom bij de Sint-Katelijnekerk. Of een soort fiets als uithangbord in de Vlaamse Steenweg. Of een muurtekening in de Lollepotstraat, een straat waar anders niet veel lol aan te beleven valt.

Van Gogh in Brussel

Je vindt ze in alle steden, die figuranten die op straat een of andere al of niet historische figuur uitbeelden, uiteraard in de hoop dat de passanten even opkijken en een muntstuk in een blikje of bekertje achterlaten. Onlangs trof ik op de Brusselse Grasmarkt maar liefst twee imitaties van Van Gogh aan: de ene stond stokstijf met uitgestoken arm op een sokkel, de andere zat en regelde de financiën, dat wil zeggen dat hij iedereen die bleef staan duidelijk maakte dat hij een geldstuk verwachtte. En het is pas achteraf dat ik me afvraag of de staande Van Gogh nu wel een figurant was dan wel een beeld. Ik heb hem in elk geval in al de tijd dat ik er bleef staan geen krimp zien geven en het moet toch niet eenvoudig zijn om onbeweeglijk met een uitgestoken arm op klompen op een sokkel te staan...

MP13

Spektakel en veel volk, heel veel volk. Dat is er nodig voor de start van een evenement als Marseille, culturele hoofdstad van Europa. En dat was er op de openingsavond 12 januari jongstleden. Vanaf een uur of zes was de verkeersvrije Canebière één kolkende stroom van mensen die zich in de richting van de Vieux Port begaven. De menigte rond de haven werd steeds dichter en op den duur ondoordringbaar. Om zeven uur was er la grande clameur, het grote geschreeuw. Alles wat de menigte aan klanken kon produceren werd er oorverdovend uitgestoten. Dan kwam het spektakel: waterballet, vuurwerk, lichteffecten... En toen dat na een kwartiertje of zo afgelopen was, zette de mensenstroom zich weer in beweging, wou even haastig weer weg als ze aangespoeld was.

Trompe-l'oeil

Niet zo heel veraf van het Palais de la Bourse aan de Boulevard de la Libération een andere trompe-l'oeil, die van de kerk van Saint Pierre et Saint Paul. Een pak minder spectaculair, maar wel verwonderlijk. Ik merkte het op omdat de graffiti mijn aandacht trokken.

Een illusie creëren

Trompe-l'oeil. Het oog bedriegen. Een illusie creëren. De gevel van het paleis staat er nog wel degelijk maar biedt een totaal ander beeld, of totaal andere beelden, in het meervoud. De wandelaars op het trottoir van de Canebière zien iets anders dan de fotograaf die het geheel, inclusief de wandelaars, vastlegt. En de realiteit op de foto verandert of je voor of achter het hekken fotografeert.

Trompe-l'oeil

Détournement de la Canebière heet het, de trompe-l'oeil aangebracht op de gevel van het Palais de la Bourse, een realisatie van de kunstenaar Pierre Delavie. Het geheel valt erg op in het straatbeeld en naargelang de hoek van waaruit je kijkt, zie je telkens iets anders. Een fascinerende realisatie.